મારા જીવનનો ભાર વેન્ટિલેટરને સોંપાયો છે,
રૂમમાં ઉભેલો કાળ, એને જોઈ મૂંઝાયો છે,
ફેફસાં એવા કેવા કમજોર કે આટલું ના કરે,
અંદર બહારનો શ્વાસ પાઇપોમાં અટવાયો છે,
જીવાડવાની જીદ જ લાગે આ ડોકટરોની,
નાક પર એટલે જ આ માસ્ક મારા મુકાયો છે,
મને મળવાની મંજૂરી નથી હવે બધાને,
મરતીવેળાએ દેખ ભાવ મારો કેવો ઉચકાયો છે,
રડે સગાંવહાલાંને લાગણીઓ છલકાય,
એક માત્ર મારી આંખનો જ દરિયો સુકાયો છે,
ઝુંટવે કોઈ ધન,આબરૂ,મિલ્કત,જમીન,
લાગી નવાઈ હવે જ્યાં શ્વાસ મારો લૂંટાયો છે,
મારા જીવનનો ભાર વેન્ટિલેટરને સોંપાયો છે,
રૂમમાં ઉભેલો કાળ, એને જોઈ મૂંઝાયો છે.
- નિશાંક મોદી
No comments:
Post a Comment