મળે મોકો તો પૂછી

મળે મોકો તો પૂછી લઉં એને,

કે આંસુ કેમ તને ખરવું ગમે,

કાજળ જોડે વહેવું કદીક ને,

આંખો ને પૂછ કેમ બળવું ગમે,

સુંવાળા ગાલ સુજેય ખરા,

એમાં કાળા તલને ફરવું ગમે,

ડૂબે કેવી રોજ રાતે પાંપણ,

સ્વપ્ન જોડે પાછું તરવું ગમે,

ચીરાય ઠંડીમાં ઉપર નીચે બધે,

પૂછ હોઠને કે તને મળવું ગમે,

એક વાળની લટ વલખાં મારે,

આંગળીમાં એને ભળવું ગમે,

શ્વાસને ઉઠકબેઠક નહિ ફાવે,

એને તો કાયમ અંતે ઠરવું ગમે.

- નિશાંક મોદી

બાળદિવસ ૨૦૧૯

જીદ નામનું પતંગિયું પકડી જે તરત છોડી શકે,

માણસ ન કરી શકે એ બસ બાળક કરી શકે,

ઝગડા કરે ખુલ્લેઆમ પણ સંબંધ ન તોડી શકે,

માણસ ન કરી શકે એ બસ બાળક કરી શકે,

ઠોકર ખાઈ, ખભાથી આંસું લૂછી એ દોડી શકે,

માણસ ન કરી શકે એ બસ બાળક કરી શકે,

ફાટેલા પતંગ જેવા મનને ઉમંગથી જોડી શકે,

માણસ ન કરી શકે એ બસ બાળક કરી શકે,

ફૂંકથી ઉગાડેલા મેઘધનુષી પરપોટા ફોડી શકે,

માણસ ન કરી શકે એ બસ બાળક કરી શકે.

- નિશાંક મોદી

में एक कहानी मे हु

में एक कहानी मे हूं, तू खुद एक कहानी है,

जहाँ का में राजा हूँ, वहीँ की तू रानी है,

फूल हो तो मुरझाया भी सिख लेना कभी,

यहाँ हर भँवरे के पास छलकती जवानी है,

ये ताजमहल नही जानता खुद की खूबसूरती,

कभी आना तुम्हारी तारीफें तुमको सुनानी है,

चाँद मिला था रास्ते मे, जेब मे रख कहा मैंने,

चल उसके घर पे तुजे तेरी औकात दिखानी है,

तेरी याद में कब तक रखूँगा मैं रोज़ा हररोज,

बेधड़क आजा मुजे तेरे संग दिवाली मनानी है,

बात हो गई मेरी राम से, खुदा ने भी हां कहा,

मस्जिद में तेरी एक बेजोड़ मूरत सजानी है,

लोग कहेंगे मुजे पागल और शायद तुजे भी,

छोड़ उन्हें...ये दुनिया कौन सी यहां सयानी है,

जंग के उसूल बदल गए तेरे इश्क़ के साथ,

कटार सी चलती दिल की धड़कने खानदानी है,

में एक कहानी मे हूं, तू खुद एक कहानी है,

जहाँ का में राजा हूँ, वहीँ की तू रानी है।

- निशांक मोदी

હૃદયને તાળું

હૃદયને તાળું મારી કોઈ નીકળી ગયું બાદમાં પાછું વળ્યું નથી,

હાંફતાં શ્વાસે ક્યાં દોડીએ એના ઘરનું સરનામુંય મળ્યું નથી,

એક ગજવામાં ભરતો શીંગચણાને બીજામાં લખોટીઓ,

બાળપણ જવાનીને ટોણો મારે હવે તે ખિસ્સામાં કશું ભર્યું નથી,

કોણ કહે છે કે ભૂકંપ ધ્વસ્થ કરી દે છે આ સુખી ઘરોને,

ઝાડ આખુંય કપાયું મારી સમક્ષને જો એક પાંદડુંય ખર્યું નથી,

એની આંખોનું વાદળ ચોક્કસ વરસ્યું હશે મને યાદ કરતા,

કબર આખી બળતીતી પણ ઉપર મૂકેલું એનું ફૂલ બળ્યું નથી,

લાગે નદીએ શ્રાપ આપી દીધો હશે સમંદરને મળતી વેળાએ,

કદાચ એટલે જ દરિયાનું એકેય મોજું કિનારાથી પાછું ફર્યું નથી,

હૃદયને તાળું મારી કોઈ નીકળી ગયું બાદમાં પાછું વળ્યું નથી,

હાંફતાં શ્વાસે ક્યાં દોડીએ એના ઘરનું સરનામુંય મળ્યું નથી.

- નિશાંક મોદી

એક આલીશાન મકાનમાં

એક આલીશાન મકાનમાં સપનું છાનુંમાનું હતું,
ને જ્યાં ખુશીઓ મલકાતીતી એ ઘર નાનું હતું,

રોટલો સૂકોને ચૂલો ભીનો તોય મન આનંદમય,
સૂરજ ઉગે તો ઠીક નહિતર પછી અંધારું હતું,

વસ્ત્ર બદલાવાનેય વસ્ત્રથી ઢાંકવું પડતું શરીર,
ઝૂંપડીની છતમાંય પાછું આભ જેવું કાણું હતું,

સંકોચાયેલું મડદું અકળાઈને પૂછે છે કબરમાંથી,
મારી જમીન પર ફરતાં મને અભિમાન શાનું હતું,

મોટી ચીજો મેળવી ખૂબ જ સહજતાથીને પછી,
ખુશ થવાનું ના કોઈ કારણ કે ના કોઈ બહાનું હતું,

જિંદગીનું પુસ્તક પૈસાએ તો રંગીન કરી નાખ્યું તું,
સોય અટકી ત્યાં જ જયાં સુખનું બેરંગ પાનું હતું,

એક આલીશાન મકાનમાં સપનું છાનુંમાનું હતું,
ને જ્યાં ખુશીઓ મલકાતીતી એ ઘર નાનું હતું.
- નિશાંક મોદી

જિંદગીના એકએક

જિંદગીના એકએક કિસ્સાઓ મજેદાર હતા,
ના ભૂલી શકાય એવા હર એક યાદગાર હતા,

મીઠી લાગતી ઘંટડી, નિશાળથી છૂટથી વેળાએ,
મન રહેતા હળવાને ખાલી દફ્તરોના ભાર હતા,

કૉલેજના લેક્ચર બંક મારી ખુશી અનુભવતા,
સપનાઓ ક્યાંક ખૂણે પણ આપણે બહાર હતા,

ભૂલોય કરી હશે, અંતે તો માણસજાત જ ને,
તોય બીજાને સમજાવવા આગવા સલાહકાર હતા,

એક જ મંચ પર કદીક હસાવતા ને કદીક રડાવતા,
સુખ ને દુઃખ જિંદગીના બંન્ને મહત્વના કલાકાર હતા,

જિંદગીના એકએક કિસ્સાઓ મજેદાર હતા,
ના ભૂલી શકાય એવા હર એક યાદગાર હતા.
- નિશાંક મોદી

સુરજથી નજર

સૂરજથી નજર મેળવી ટક્યો, ને ખરતા તારાથી અંજાઈ ગયો,
દરિયાને બાથ ભરી સૂકો રહ્યો, ને એક આંસુથી ભીંજાઈ ગયો,

સારું હતું કે મન મારું ઈચ્છાઓથી સંપૂર્ણ ભરેલું હતું,
નહિતર વળી કો'ક કહેત કે અધુરો ઘડો વધુ છલકાઈ ગયો,

મારે લાયક ન હતું જે એ બધું જ તે મને આપી દીધું,
મારી એક ફૂલની બાધાથી શું ઈશ્વર તું લલચાઈ ગયો,

શસ્ત્રથી વીંધવાની વાત કરી હોત તો લેખે લાગત,
કોઈએ પ્રેમથી ગાલ પંપાળ્યો ને માણસ ગભરાઈ ગયો,

જોઈ મેં મંદિરોમાં થતી લૂંટફાટ તારા જ નામ પર,
તને શોધવા ત્યાં પહોંચ્યોને લાગ્યું કે તું જ ખોવાઈ ગયો,

ગઝલનું દર્દ કલમે લીસોટા પાડીને સમજાવ્યું તું જેને,
કારણ વગરનો એ ચૂંથેલો કાગળ નાહકમાં અભડાઈ ગયો,

સાંભળ્યું તું કે રામ લખેલા બધા પથ્થર તરી ગયા તા,
અમે પ્રયત્ન કર્યો ચોકથી ખાલી એક પથ્થર ઘસાઈ ગયો,

સૂરજથી નજર મેળવી ટક્યો, ને ખરતા તારાથી અંજાઈ ગયો,
દરિયાને બાથ ભરી સૂકો રહ્યો, ને એક આંસુથી ભીંજાઈ ગયો.
- નિશાંક મોદી

હૃદય ક્યાંક શમી ના જાય

ધબકતા ધબકતા હૃદય ક્યાંક શમી ના જાય,
સાચવીને રાખજે એને, ક્યાંક નમી ના જાય,

જીતતા નથી શીખ્યું આટલા અનુભવો પછી પણ,
કોઈક પાછું પ્રેમની રમત ફરી ક્યાંક રમી ના જાય,

એક હૃદયનો ભાર સહન કરી થાકયું છે શરીર,
એમાં પાછું જોજે એને કોઈક ક્યાંક ગમી ના જાય,

અંતે લાગણીના ટોળા મથશે, હૃદયને રોકવાને,
ડર મને એ કે શ્વાસના ધરતીકંપો ક્યાંક ખમી ના જાય,

ધબકતા ધબકતા હૃદય ક્યાંક શમી ના જાય,
સાચવીને રાખજે એને, ક્યાંક નમી ના જાય.
- નિશાંક મોદી

સળગતો સૂરજ

સળગતો સૂરજ

મારી જેમ જ હું સૂરજને સળગતો જોવું છું,
બીજાને જોઈ એને પણ હું બળતો જોવું છું,

અંધકારમય વીતાવી કાળી રાત એણે પણ,
સવારે આસમાની આભમાં ફરી ઉગતો જોવું છું,

લાલ, પીળો, કેસરી રંગ બદલતો રહ્યો દિનભર,
મેઘધનુષના આ સાથીને રોજ મહેકતો જોવું છું,

તેજસ્વી હોય તો શું થયું! છે તો એ તારલો જ ને,
રોજ સાંજે સળગતા સૂરજને હું ખરતો જોવું છું,

મારી જેમ જ હું સૂરજને સળગતો જોવું છું,
બીજાને જોઈ એને પણ હું બળતો જોવું છું.
- નિશાંક મોદી

World Theatre Day

જિંદગીના રંગમંચ પર રોજ એક જ કિરદાર નિભાવુ છું,
તાળીઓના ગડગડાટ વચ્ચે મારા દર્દને હું ખુદ વધાવું છું,

આમ તો વાહવાહી લૂંટી બેસી નથી જતો આરામ પર,
એક તમાશો પૂરો કરી, વિખરાયેલી ખુરશીઓ સજાવું છું,

સ્વીકારી લીધા આંખોના આંસુને નાટકનો ભાગ સમજી,
એક હસતો ચહેરો ચઢાવી હસવાની વાત સમજાવું છું,

નીતરતા પરસેવાને માની દરિયાની બાષ્પ જો હું ભીંજાયો,
આ ફોકસ મારતી લાઈટો વચ્ચે હોળી દિવાળી મનાવું છું,

કિરદાર મારો એમ ક્યાં ખતમ થઈ જાય છે નાટક પછી,
પડદો પડી ગયા પછીય વર્ષો સુધી હું યાદ બનીને આવું છું,

જિંદગીના રંગમંચ પર રોજ એક જ કિરદાર નિભાવુ છું,
તાળીઓના ગડગડાટ વચ્ચે મારા દર્દને હું ખુદ વધાવું છું.
- નિશાંક મોદી 'સ્પર્શ:'

હું મળ્યો નહિ

બધાને મળી પાછો ફર્યો ખુદને હું મળ્યો નહિ,
કે ઘર સુધી લઈ જતા માર્ગને હું જડ્યો નહિ,

બેજવાબદાર હું આજે મારી જ કિંમતનો,
રસ્તામાં પારસમણિ મળ્યો ને હું અડ્યો નહિ,

છોડી દીધી કોશિશ એણે મને નમાવવાની,
પૂરો વરસી ગયો તો વરસાદને હું પલડ્યો નહિ,

મૃત્યુ પછીય સ્વભાવ અકબંધ રાખ્યો મેં,
જો પૂર્વજ થઈ ગયો તોય કદી હું નડ્યો નહિ,

કહી શકે હક તને કે પથ્થર હૃદય રાખો છો,
એક દિકરીની વિદાય હતી ને હું રડ્યો નહિ,

સુલહ કરી લેવાની આદત મને મોંઘી પડી,
મારો માળો વિખરાઈ ગયો ને હું લડ્યો નહિ,

બધાને મળી પાછો ફર્યો ખુદને હું મળ્યો નહિ,
કે ઘર સુધી લઈ જતા માર્ગને હું જડ્યો નહિ.
- નિશાંક મોદી

તું ના કહીશ

ઉડી જાય એ વાત હું સ્વીકારું તારી,
પણ આંખોના ધોધને તું ઝાકળ ના કહીશ,

વરસી પડે એ કમોસમી કારણ વગર,
પણ ભરેલા આ મનને તું વાદળ ના કહીશ,

જાન રેડીતી શબ્દો લખવા તારા પર,
પણ પ્રેમપત્રને આમ તું કાગળ ના કહીશ,

લુછાતી નથી આંખોની કાળાશ માઁ થી,
પણ ચૂલાની આગને તું કાજળ ના કહીશ,

એકાદ સારા પ્રસંગે પૂર્ણ તું જાહેર કરી શકે,
પણ દર્દ ભરેલી વાર્તાને તું આગળ ના કહીશ
- નિશાંક મોદી

કેમ લખું ગઝલ?

પૂછે કોઈ મને, કે ગઝલ લખવા શું જોઈએ?
કોરો કાગળ જોઈએ કે ભીની કલમ જોઈએ?

ઘાવ જો બસ પુરાવાની અણી પર હોય ત્યારે,
ખોદી શકે એવો, નખ નામનો મલમ જોઈએ,

રાખ કરવાની રીત મળી ગઈ છે મારા દેહ ને,
અંદર બહાર બંન્ને સળગે એવી ચલમ જોઈએ,

વાયદાઓ પુરા કોઈ દી થતા નથી કોઈનાય,
હાથ મેળવી ચીરો પાડે એવો વ્હાલમ જોઈએ,

ના કોરો કાગળ જોઈએ, ના કલમ જોઈએ,
દર્દ બનાવે ગઝલ અથવા પ્રેમનો જુલમ જોઈએ.

- નિશાંક મોદી